Op 22 juni 2016 gebeurden er (weer!) wonderen. Ik stond erbij en ik keek ernaar.
In het Witte Kerkje in Bladel wordt ieder jaar een afsluiting van het vak Levensbeschouwing gevierd. Voor en door leerlingen van VWO 5 van het PiusX college. De jeugd krijgt een moment om even stil te staan, een moment van bezinning.
Muziek en persoonlijke woorden wisselen elkaar af. Het levensverhaal van de beroemde en beruchte Robbie Williams was het startschot van herkenning. De eerste spiegel.
De vraag “wie ben ik?” loopt als een rode draad steeds met ons mee: dé grote vraag, ook voor volwassenen. Juist als je jezelf opnieuw moet uitvinden bij verlies (van geliefden, werk, gezondheid, financiën, vroegere overtuigingen…). Om ons heen lijkt er juist nu veel verloren te gaan.
In de aanloop van deze viering hebben twee jonge mensen een persoonlijk woord voorbereid. Voorbereiden is een proces, een rijpingsproces. Als eerste presenteerde de jonge vrouw zich. Ze wist zich kwetsbaar en krachtig tegelijkertijd toen ze afsloot met de woorden “Dit ben ik. En jij? Wie ben jij?”. De uitdrukking “jezelf bloot geven” kreeg plotseling een enorme diepgang. Oftewel: hoe ongewapend ontwapenend kan zijn ! De tijd was voor haar rijp om niet langer te lijdzaam zwijgen, maar leiderschap te tonen. Leiderschap door kleur te bekennen. Een mooiere bevestiging dan zo’n applaus bestaat er niet.
Tijdens het muzikale intermezzo van het liedje “Man in the mirror” konden we de bezinning even laten bezinken en op adem komen. Want dat gebeurt als je zo geboeid luistert: je houdt je adem in.
De volgende, een jonge man, had bewust besloten zijn voorbereide tekst thuis te laten en vanuit zijn hart te zeggen wat er op dat moment uit wilde. Als derde spreker en aangemoedigd door zijn twee voorgangers, deelde hij zijn persoonlijke verhaal. De strijd tussen wijsheid en kennis, geweten en gewetenloos, helderheid en chaos. O
ver de vraag “Wie ben ik en heb ik bestaansrecht?” en het belang van helpers in je leven. “Je mag er zijn, maar de wereld draait niet alleen om jou”.
Ik kon een spelt horen vallen, maar het applaus was oorverdovend.
De spiegel was er weer: lijden in het leven betekent dat je barstjes gaat vertonen. Diezelfde barsten zorgen ervoor dat er licht naar je binnenste kan. Als het moment daar is, neemt Leiderschap het over van Lijderschap. Zo ook hier.
De ruimte was gevuld met een voelbare kracht, die ik naastenliefde zou noemen. Maar ja, wonderen kun je niet in woorden vatten, die zijn er om te beleven.
Anita Weststrate